ما همه كودك خردیم و همین زال فلك

 
با چنین سكه زرد 

و همین سكه سیمین سپید

میفریبد ما را

هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند 

گفته ام با دل خویش:

مزرع سبز فلك دیدم و بس نیرنگش

نتوانم كه گریزم نفسی از چنگش

آسمان با من و ما بیگانه

زن و فرزند و در و بام و هوا بیگانه

« خویش » در راه نفاق

« دوست » در كار فریب 

« آشنا » بیگانه

شاخه عشق، شكست

آهوی مهر، گریخت

 
تار پیوند، گسست

به كه باید دل بست؟

به كه شاید دل بست؟

غزل ، اشک و آه و بوسه

شیار صورتم سیلی نمایان می شود

مو پریشان چهره ام بی سر وَ سامان می شود

گاه چون پروانه ای خود را به آتش می زنم

گرچه آتش بر تنم بسیار سوزان می شود

گاه شمعی رو به پایان بی امان دل می زنم

در تب دیدار رویش شعله لرزان می شود

ای ماه بتاب!

ای ماه ببین که شب چه زیباست

یار آمده ، یار آمده اینجاست !

هنگامه ی عریانی دنیاست !

هنگام ترنم و تماشاست

یک شاخه گل سرخ ، یک جام شراب

یک آینه تن یار ، ای ماه بتاب !

یک پچ پچه آواز ، یک شعر نیاز

یک زمزمه خواهش ، یک وسوسه ناز

ای ماه ببین که شب چه زیباست

یار آمده یار آمده اینجاست !

هنگامه ی عریانی دنیاست !

هنگام ترنم و تماشاست

ای ماه بتاب امشب! ، ای ماه بتاب !

تا پیکر دلدار تا بستر عشق

فانوس بزرگ دلبرانه ای ماه

از اول شب بتاب تا آخر عشق

ای ماه ببین که شب چه زیباست

امشب همه ی جهان همین جاست !

هنگامه ی عریانی دنیاست !

هنگام ترنم و تماشاست
 

به كه باید دل بست ؟

به كه شاید دل بست ؟

نقش هر خنده كه بر روی لبی میشكفد

نقشه یی شیطانیست

در نگاهی كه تو را وسوسه عشق دهد

حیله پنهانیست.

از وفا نام مبر، آنكه وفاخوست، كجاست؟ ریشه عشق، فسرد/ واژه دوست، گریخت/

 سخن از دوست مگو، عشق كجا؟ دوست كجاست؟....

به كه باید دل بست؟

به كه شاید دل بست؟

سینه ها جای محبت، همه از كینه پر است.

هیچكس نیست كه فریاد پر از مهر تو را 

گرم، پاسخ گوید

نیست یكتن كه در این راه غم آلوده عمر

قدمی، راه محبت پوید

در آن شبی که برای همیشه می رفتی

در آن شب پیوند . . . .

طنین خنده ی من سقف خانه را برداشت

کدام ترس تو را این چنین عجولانه به دام

بسته ی تسلیم تن فرو غلتاند؟!

و خنده ها نه مقطع که آبشاری بود و خنده؟!

خنده نه ، قهقاه گریه واری بود

که چشمهای مرا در زلال اشک نشاند . . .

و من به آن کسی که از انهدام درختان باغ

می آمد سلام کردم . . . . .

سلام مضطربم در هوا معلق ماند و . . .

چشمهای مرا در زلال اشک نشاند . .

نمي دانم دلم گم شده يا اوني که دل به او سپردم!

نمي دانم عشقم گم شده يا معشوقم.

نمي دانم اعتماد بي جا کردم يا بي جا به من اعتماد کردند.

نمي دانم لياقت او را نداشتم يا او لايق من نبود.

نمي دانم من در حق عشقمان خيانت کردم يا او. او قدر ندانست يا

من, نمي دانم.....

نمي دانم خدا اين را قسمت ما کرد يا ما خود قسمت را رقم زديم.

نمي دانم چرا وقتيکه دل بستن سهل است, دل کندن آسان نيست.

نمي دانم خدا به ما "دل" داد تا از دنيا ببريم يا دنيا رو داد تا دل بکنيم


هنوزنمي دانم با بودن او زندگي سخت است يا بي او.

تحمل جاي خاليش توي تک تک لحظه ها سخت تر است يا...

نمي دانم شکستن غرورم سخت تر است يا شنيدن صداي شکستن قلبم.

نمي دانم تو به من "عشق" را آموختي يا مي خواهي "نفرت" را يادم بدهي.

نمي دانم که بگويم: "چرا آمدي؟" يا بپرسم که: "چرا رفتي؟"

من نمي دانم, تو به من بگو..........

به گورستان
تلاشی گنگ دارد نم نم باران
نمی دانم که چیزی زیر انگشتان سردش می شود بیدار
و پا در پچ پچش با خاک
خبر می آورد از سرگذشتی تیره و غمناک
به گورستان
کلاف درهمی وا می شوذ با کوشش باران
و بوی خاک در پیراهن جان می دود چون عطر
و خواب خفتگان خاک می بخشد به دل سامان
درون پرده اشکی که از چشمم نمی افتاد
تو را در اشک می دیدم

نه باران
نه یاران
نه حتی مردمانی را که روی جنگل انبوه خاموشان
نهال دیگری را حرس می کردند
تو را می دیدم ای گلبرگ
که می آیی و می ریزد شکوه مرگ
چه غوغا می کند گونه های تازه ات باران
به گورستان

اگر برای تو شعری عاشقانه بخوانم

این شعر تا ابد با تو خواهد زیست

حتی وقی که من دیگر نباشم

یا وقتی که دیگر میان ما عشقی نباشد

شعر عاشقانه بیشتر از آدمها می ماند

عاشقانت تو را ترک می کنند

اما شعر عاشقانه

همیشه با تو خواهد بود

پس بگذار برایت شعری عاشقانه بخوانم!

شعری از اعماق جان٫

که مرا به یاد تو آورد......

شعری که همیشه با تو بماند